quarta-feira, 27 de dezembro de 2006

Vagos y maleantes: aberrante

Quando me digam que nos países árabes nom hai democracia, que nom se respeitam os direitos humanos, etc., só tenho que lembrar atrocidades como esta, que passavam aqui hai tam só pouco mais de um quarto de século.

segunda-feira, 6 de novembro de 2006

That day will never come

I've just bought the Routledge book Colloquial Dutch. It says (p. ix):

Don't let yourself get discouraged. Success in foreign language learning comes from devotion and perseverance. The rewards at the end are worth it. You must make use of every opportunity to hear, read, write and speak it. Don't worry about making mistakes; if you wait until you can express yourself perfectly before ever opening your mouth, that day will never come -- fluency always precedes correctness.

Maybe something like that should be made compulsory in the curriculum of Galizan schools.

terça-feira, 17 de outubro de 2006

Houston, estou-che farto

Farto de problemas com o meu blogue em blogaliza, decidim mudar de servidor. Em princípio ía fazê-lo para WordPress, mas como parece que nom oferece a opçom de exportar e Blogger sim (mais ou menos), daquela optei por este segundo. Nom gostei muito dele a primeira vez que o explorei, talvez polos limitados modelos (templates) que tem, mas vou-lhe dar umha oportunidade, umha versom beta bastante chula está recém saída do forno. É umha pena que no endereço ponha blogger e nom blogaliza, mas que lhe vamos fazer, prefiro que ponham o que queira enquanto funcionar.

Pautos políticos

Quando a polícia me ponha umha multa por excesso de velocidade ou por ir conduzindo borracho, em vez de pagá-la (e em vez de botar muitos anos sem pagá-la ou acumulando multas) o que vou fazer é "avogar por um acordo" com os senhores agentes, um "pacto policial", porque que eu cumpra a lei seguro que "nom se corresponde com o sentir do resto dos condutores" (muitos dos quais seguro que também a incumprem).

Toma castanha!

Este senhor é o mesmo que nom fai nada "por precaución" quando @s opositor@s a um posto na administraçom da Xunta de Galiza se negam a fazer os testes em galego... Què se'n pot esperar!

sábado, 30 de setembro de 2006

castellano vs español

Unha persoa corrixiume varias veces o outro día cando dixen que non sei que cousa se dicía de tal maneira en español, porque resulta que debería ter dito castellano, porque llo dixo fulanito, que é historiador. Eu díxenlle que fulanito estaba moi mal informado, e que hai moitas cousas no mundo que teñen máis de un nome (por exemplo, o sal tamén é cloruro sódico -- foi o exemplo que puxen porque estábamos á mesa). Pero o meu exemplo non serviu, "non é así", díxome. A continuación a miña resposta (por mail, ao día seguinte):

O Diccionario Panhispánico de Dudas, que é un diccionario normativo (ou sexa, que está baseado na norma que regula hoxe o uso correcto da lingua española), di:

español Para designar la lengua común de España y de muchas naciones de América, y que también se habla como propia en otras partes del mundo, son válidos los términos castellano y español. La polémica sobre cuál de estas denominaciones resulta más apropiada está hoy superada. El término español resulta más recomendable por carecer de ambigüedad, ya que se refiere de modo unívoco a la lengua que hablan hoy cerca de cuatrocientos millones de personas. Asimismo, es la denominación que se utiliza internacionalmente (Spanish, espagnol, Spanisch, spagnolo, etc.). Aun siendo también sinónimo de español, resulta preferible reservar el término castellano para referirse al dialecto románico nacido en el Reino de Castilla durante la Edad Media, o al dialecto del español que se habla actualmente en esta región. En España, se usa asimismo el nombre castellano cuando se alude a la lengua común del Estado en relación con las otras lenguas cooficiales en sus respectivos territorios autónomos, como el catalán, el gallego o el vasco.

Debería bastar esta aclaración, pero se non bastase, o Diccionario da Real Academia Española di (cito só as acepcións relevantes):

español 3. m. Lengua común de España y de muchas naciones de América, hablada también como propia en otras partes del mundo.

castellano 4. m. Lengua española, especialmente cuando se quiere introducir una distinción respecto a otras lenguas habladas también como propias en España.
5. m. Dialecto románico nacido en Castilla la Vieja, del que tuvo su origen la lengua española.
6. m. Variedad de la lengua española hablada modernamente en Castilla la Vieja.

O Diccionario Clave di:

español 2 Lengua románica de este [España] y otros países: El español se habla en muchos países americanos.

castellano 3 Lengua española: El castellano, en su origen, fue un dialecto románico nacido en Castilla la Vieja.

Procurando castellano no dicionario de sinónimos de www.diccionarios.com:

castellano - sinónimo: español (idioma)

O Oxford Spanish Dictionary (Spanish-English/English-Spanish) dá como equivalentes de Spanish:

Spanish n (Ling) castellano, español

O WordReference dá os equivalentes:

Spanish (idioma) español, castellano

Na biblioteca hai moitos máis dicionarios que se poden consultar, pero eu xa sei o que van dicir.

Todo iso sobre corrección. Sobre uso real:

Resultados en Google.com, indicativos de cal é máis utilizada (no mundo, non no salón da nosa casa):

  • aproximadamente 60.700.000 para castellano
  • aproximadamente 566.000.000 para español

Resultados en Google.es (seleccionando "páginas de España"):

  • aproximadamente 28.500.000 para castellano
  • aproximadamente 50.600.000 para español (case o duplo)

En calquera caso, como creo que eu estaba falando en galego, nada disto se aplicaría a min, e en calquera caso habería de rexerme polos dicionarios de autoridade en galego. O Diccionario da Real Academia Galega di:

español 3. Idioma falado en España, Hispanoamérica e nalgúns outros países. Foi facer un curso de español a Valladolid. SIN. castelán.

castelán 3. Idioma falado en Castela, no resto do Estado español, en Hispanoamérica e nalgúns outros países. O castelán é a lingua románica máis difundida no mundo.

Pero mira, como nada disto ten importancia no fondo, que carallo, a vivir! Diga a miña viciña e teña o fol fariña!!

Poderasme dicir que qué importa o que digan estes académicos carcas que queren controlar como falamos, e estarei completamente de acordo, pero daquela a discusión xa sería outra. Pero se lle temos que facer caso a alguén, pois entre un historiador (ou os seus profesores) e o Diccionario (normativo) da Real Academia Española (que regula o uso correcto da lingua española bla bla bla), quen escolles? Se non para decidir o que queres pensar tu, polo menos para corrixir a alguén.

quinta-feira, 28 de setembro de 2006

denunciar

v. tr. pôr em conhecimento da Administração o incumprimento da lei

OrtoGal

Leo en Vieiros a noticia sobre o corrector ortográfico do SLI. A verdade é que non sei a quen lle poderá interesar usalo. Por exemplo, na propia noticia que fala del, só hai 6 erros: traductor, correción , diccionario, Gomez, incluir e caracteres. Son tan poucos que non vale a pena andar con trangalladas desas. Desde logo, esta xente de Vieiros, moi trapalleiriños me vos volvestes.

domingo, 24 de setembro de 2006

En un pueblo donde perder es lo normal

Acabo de ler un interesante testemuño sobre as bullas e as movidas en Ferrol en La Coz. Eu non son de Ferrol, senón de Narón, e son 6 anos máis novo, pero a verdade é que me sinto moi identificado co que di este Álvaro. Realmente creo que Ferrol era así, e certos bairros de Narón tamén. Creo que era o meu colega Paulo o que dicía que sempre saía co billete de 1000 pelas escondido nun peto e a calderilla nun peto de diante, fácil de ver e tocar, porque xa sabía que lle ían pedir. Eu lembro cando certa persoa (non vou dicir o nome, seguro que tantos anos despois non se sente moi orgulloso diso), en compañía doutros dous, me seguiu ao saír da asociación de viciños para quitarme a carteira (destas de Adidas do feirón) na que non debía ter máis de 800 pesetas en moedas, e él sabía o que tiña porque me vira pagar dentro do local. Non debíamos ter máis de 14 anos, nin eu nin él... E iso non foi en Ferrol, foi no meu bairro.

Reproduzo aquí o testemuño de Álvaro (quen sabe o que farán con él os de La Coz daquí a poucos meses):

La primera vez que, estudiando en Santiago, invité a un par de amigos de la carrera a visitarme un fin de semana a Ferrol, pasó algo que me llamó la atención y de lo que nunca antes había sido consciente. Estábamos en una de las primeras fiestas universitarias del campus de Esteiro y junto a una barra se montó un barullo. Enseguida la gente hizo un corro alrededor para alejarse del jaleo. Un grupo de chicos de nuestra edad estaban pegando a un par de chavales, que de los golpes cayeron al suelo, recibiendo una lluvia de patadas mientras intentaban ponerse en pie, hasta que, por intervención de algunos espectadores, lograron zafarse y desaparecer entre la multitud. Mis amigos, los de Ferrol, y yo, echamos un ojo a la trifulca y enseguida continuamos la conversación que habíamos interrumpido. Los de "fuera", mis invitados, inmediatamente nos cortaron –“¿eso es normal aquí?”-, nosotros, sonriéndonos –“pues claro, hombre, espera, que aún verás alguna más hoy”. Eso me dio que pensar. ¿Era normal esto? Si es que no lo veía más que aquí. Era cierto, desde que estaba en Santiago se me había quitado el hormigueo en el cuerpo al andar solo por la noche de vuelta a casa por una calle vacía. De hecho, era bajar del autobús en la estación y enfilar la Calle del Sol hacía la casa de mis padres en el centro, sabiendo que de fijo me iba a cruzar con quien me "pidiera" dinero. ¡Si de chavales por la calle estábamos más que acostumbrados a que nos asaltaran con o sin navaja a plena luz del día cuando salías con la pandilla! (aunque menos mal que el tiempo de la heroína ya pasó) Pero sobre todo quiero recalcar la agresividad que ahora, desde la distancia, recuerdo cargada en el ambiente. Peleas por un “me miró mal”, la sensación de que una chispa iba siempre a hacer “saltar” a alguien. El "ese es de Canido" (léase "las Sindicales", Caranza, el Muelle...), como diciendo, "ojito con ese". Las peleas de cuando Zebra era Ozono, y aún peor, cuando Valhalla (yo era muy pequeño para entrar, pero vivo justo a lado y aún tengo en la retina la imagen de un marinero de reemplazo (los “peludos” siempre fueron carne de segunda en Ferrol) llevado en volandas por sus compañeros Calle del Hospital abajo con un navajazo en la pierna), la cicatriz de mi amigo Óscar por un vaso de tubo aplastado en el cuello, y tantas otras… Una vez iba en el coche viejo de mis padres por la Gándara, y en un semáforo bajé la ventanilla y le dije al chico del coche de al lado: “tienes una de las luces de freno rotas”. Su respuesta me dejó cara de gilipollas y ganas de volverme tan maleducado como él –“¡y a ti qué coño te importa!, ¡pasa antes de que me baje!- fue su agradecido comentario. Ahora los jóvenes hacen botellón, pero bueno, algo de eso, menos “institucionalizado” siempre estuvo ahí. Antes pedíamos en los bares de la calle del Sol y María y se bebía en la calle, igual que hacen ahora los del Cantón, sólo que molestando menos que lo hacíamos nosotros (además de hacerlo más barato, que digan lo que digan salir de copas o tapas, entre el Euro y los impuestos, está hecho un lujo que no todo el mundo se puede permitir), pero el ambiente es parecido. Si no que se lo pregunten a los municipales que patrullan de noche los fines de semana, que saben que en ocasiones es mejor hacer la vista gorda en determinadas calles llenas de gente. Quizás mi generación, la de los hijos de la reconversión, la de la canción de Los Limones, sea distinta a la de ahora, pero algo de la frustración de la época sigue estando ahí y, con esa frustración, parte de esa agresividad que quizás sea una forma de autodefensa, de vía de escape de nuestro miedo. Yo ahora tengo 34 años y, tras mis fallidos intentos por encontrar un trabajo en Ferrol, me fui a buscar sustento a otras tierras. Llevo 8 años fuera, ocupando mi tiempo en variados trabajos y distintos lugares, pero, casi todos los veranos y Navidades, siempre que me ha sido posible, vuelvo a mi casa y a mi ciudad, donde espero poder regresar alguna vez. Y salgo con mi vieja pandilla, o compañeros de instituto, algún fin de semana de copas por Ferrol. Y cuando lo hago vuelven los recuerdos de cuando vivía aquí. Porque, aunque con cambios, parte de aquello sigue estado ahí, parte de algo que no he visto en Madrid, ni en Ibiza, ni Alicante, ni en mis 3 años en el extranjero, la agresividad en determinados ambientes de la ciudad y a determinadas horas, cuando a algunos elementos “hace rato” que han sobrepasado el estado de desinhibición que les da el alcohol o las drogas. Menos mal que la mayoría de los ferrolanos no somos así (y no sé siquiera si excluirme), pero violento, sí, el Ferrol que yo conozco es en muchas ocasiones bastante violento. El pasado sábado por la mañana me despertó en Alicante el sms de un amigo – “Has visto la Voz en internet? Se han cargado al Pericas a palos!” ¿Os creéis si os digo que no me sorprendió?
P.D. De Suso “Pericas” tengo el recuerdo de un profesional como la copa de un pino.

Estoutro tamén vale a pena lelo.

sexta-feira, 22 de setembro de 2006

Google Hacks en espanglish

En el año 2004 me compré el libro Google. Los mejores trucos (2004), de Calishain y Dornfest, publicado por Anaya Multimedia. En general el estilo de este libro me parecía que dejaba que desear. Me he ido encontrando pequeños detalles que resultan poco naturales en castellano, pero supongo que es normal en una traducción. Hoy, sin embargo, me he quedado estupefacto con una expresión y no he querido dejar pasar la ocasión sin sin darles mi opinión, ya que les interesa.

En la página 76 se dice:

En tercer lugar, Google no se "mantiene por detrás" [sic.] de los resultados de una búsqueda que haya sido realizada utilizando la sintaxis de ámbito de fechas. En consecuencia, si obtiene un resultado extraño, no puede quejarse.

Preguntándome (y suponiendo vagamente) qué quería decir eso, me fui a la versión en inglés, donde se dice:

Third, Google doesn't "stand behind" the results of a search done using the date range syntaxes. So if you get a weird result, you can't complain to them.

Lo natural hubiera sido traducir stand behind por garantizar, respaldar, avalar, asegurar, etc. pero no "mantenerse por detrás".

Con esto quiero decir simplemente que deberían cuidar más sus traducciones (o las cualificaciones, experiencia y calidad que exigen a los traductores que contratan), para que sus libros en español no se desluzcan de esta manera tan bochornosa.

Sin más, reciban un cordial saludo.

domingo, 17 de setembro de 2006

Letter to the director of NYTimes: Javier Marías and tobacco

In response to Mr. Marias' article published in your newspaper on January 22, 2006, I would like to clarify certain aspects of his personal stance. Readers are mature enough to take his article as nothing more than a personal opinion but I still feel committed to provide some brief comments to encourage a critical evaluation of his words.

Mr. Javier Marias manages well to portrait the Spanish government as a totalitarian neo-fascist bunch of paternalist busybodies. He succeeds quite well in playing with ideas as to construct a logically solid argument. And he should, he is a writer after all (one can easily see he's not a human rights promoter, not fully committed at least). The only problem is that his account is biased, terribly. He handles logic well, but not facts. His vision of reality seems to be based upon a childish wish to get away with anything he wants to do, whatever the outcome. Quite understandably, then, he doesn't give any figures of death rates due to consumption of or exposure to tobacco smoke (ie. about 50.000 deaths per year). Otherwise he would be fouling his own nest.

It's true that walking along polluted streets in a big town and similar things aren't good for our health, as is tobacco. But what Mr. Marias seem to be implying is that we shouldn't give a damn about any situation which is wrong, because there are many other situations which are much worse. I would be very supportive to policies which encourage using the bike to go to work or to somehow forcing, if that could be possible, the US to sign on to the Kyoto Protocol. But still I am a breathing human being, and up to now I have had to stand stinky, carcinogen smoke on virtually every place I've been to in Spain to have some leisure time, very often including areas where smoking was already forbidden. If Spaniards had been as civic as Mr. Marias holds, I'm sure the recently passed anti-smoking law wouldn't have been necessary, nor would there have been any social demand for it.


By the sight of things, Mr. Marias is not aware, or ignores, that, according to the WHO, the concentrations of toxicity in our lungs are much higher when we inhale tobacco smoke than because of atmospheric pollution. Not to mention that we usually don't sit or stand next to a car's exhaust pipe INDOORS -- that would be unbearable, indeed much more than smoke! Be it as it may, the fact is that smoking causes many thousand deaths a year, and car combustion does not. Its effect on the natural environment is, however, quite another topic.

Mr. Marias asserts that 'the government's argument that it is seeking to improve public health is hypocritical [because] the Spanish Treasury takes in colossal revenues, direct and indirect, thanks to this pernicious habit'. So, what does this mean? Should the Spanish government not tax tobacco in order not to be hypocritical? I don't get this 'implicit message': how come the Spanish government can be implicitly talking us into smoking more, whilst at the same time regulating tobacco consumption on the grounds that it damages our health and that nearly one thousand people die every year in Spain because of their exposure to second-hand smoke? It's been proven that higher taxes on tobacco discourages smoking, so taxing is perfectly consistent with the government's aim to improve public health. Besides, I honestly don't think any Spaniard, however patriot they are, smokes more out of a wish to help settle the national debt.

As usually happens with smokers, Mr. Marias is looking at reality from the angle that best suits his interests. I agree with him that 'people should be allowed to make decisions about their health as they see fit, even if that means undermining it'. What I can't subscribe is that they make decisions about other people's health, which is what happens when someone smokes in a pub or a bar or a disco or whatever public place. This smoking guy might be having a great time with his or her smoking fellows, but the waiters, the dancers, the bouncers and the people who work there in general do HAVE TO inhale their happy smoke. They don't have a choice -- unless they quit their job, that is.

So please Mr. Marias, when you see a Spaniard in a place where there are non-smokers too, do ask them kindly not to smoke and not to force the workers there to breath their smoke. You will see how civically they react.

segunda-feira, 12 de junho de 2006

metáfora da vida como leitura têxtil

A vida é como um livro. Algumas pessoas lêem-no devagar, saboreando cada detalhe, cada matiz, cada coisa que se diz e também cada coisa que se poderia ter dito. Outras pessoas lêem-no depressa, o importante para elas é conhecer a história, saber o que se passa, para se deleitarem no fio da ficção ou na anhorança do que esperavam que se passasse mas a autora não quis contar.

Entretecermos o fio da nossa vida com o doutras vidas também é como ler um romance. Quando uma pessoa tem curiosidade, vontade de se adentrar noutra pessoa, é preciso seguir lendo, ir passando as páginas desse livro de carne e osso que só se acaba quando uma das duas pessoas morre. Às vezes o esquecimento é uma sorte de morte, mas nunca definitiva.

Para sabermos o que nos depara esta pessoa, para podermos criar o pano comum de dois fios, ou na verdade mil fios porque cada pessoa tem um fio composto pelos fios de todas as pessoas que conhece, para isso é preciso seguir a ler, queira para chegar aos momentos célebres ou para degostar os pequenos detalhes. Por isso, melhor é ir passo a passo, percorrendo o pano da vida, página a página, sem saltarmos as partes mais agrestes ou mais áridas ou menos emocionantes, porque os contrários se alimentam e sem escuridade não existiria a luz, nem a luz sem a escuridade.

Verdade que as palavras não vêm todas juntas? Vêm uma após a outra, separadas por um espacinho, e em frases e parágrafos. Não aparecem todas juntas porque seriam um embrulho negro na primeira linha do livro, e não daria para ler. Por isso, é preciso ir a jeito, cada coisa ao seu tempo, cada palavra no seu lugar.

Ao lermos, cada palavra, cada página, vem-nos de contínuo, no lugar que lhe correspondeu, e quando vamos ao encontro de cada uma delas, ou quando com ela nos topamos, já fizemos o caminho que cumpria, já houve outras palavras antes, que nos prepararam. Quantas trilhas secretas, ignoradas, que apenas revelam a sua relevância quando já passaram, e apenas graças a elas faz agora sentido o presente. Por isso, estamos preparadas para aceitar o que vier, os giros com que a autora quis surpreender-nos.

Sucumbir à tentação da impaciência e passar de vez umas quantas páginas aborrecidas comporta um certo risco de não sabermos que nos levou a onde estamos, porque já perdemos a trama da história, a urdime da vida. Por isso, melhor deixar-se debalar, com leitura crítica, isso sempre, pelas febras da história, e o que tiver que vir virá, já será quando for o momento, para que a vida seja um pano e não um caos, um farrapo desfianhado.

domingo, 28 de maio de 2006

xancles

Ja feia temps que volia anar a la botiga Muji per a comprar un pareill de xancles com les que ja tinc. Ai, són tan còmodes... Avui he sortit de casa tan tranquil, i ja anava pel carril del mig en la bici, quan veig que se'm cau una xancla. Se m'havia trencat! Amb un taxi darrere, un bus al costat i la resta de cotxes passant per l'esquerra, i jo amb um peu descalç en el pedal.

Llavors he decidit de passar primer per Muji per a comprar-me'n un par de noves per fi. Quan hi arribo, allà lluny a la Rambla de Catalunya, veig que fins les 11 no obren. Clar, com se m'havia pogut acudir a mí que potser obrien a una hora normal, jo que sé, per exemple les 10. Doncs no. Llavors torno a casa i de camí vaig pensant, Ah, mira per on, a més m'havia oblidat el llibre de l'Amor, així que tant millor que hagi de tornar a casa, així agafo el llibre de l'Amor i unes xancles noves, que amb aquesta xancla i mitja i l'altra mitja penjant no puc anar per la vida. Així doncs, he pujat i he baixant i m'he anat a la feina.

Però quan ja arribava a la facultat en la bici amb les xancles, mecagonlaputa! El llibre de l'Amor! Me l'havia deixat a casa. Hi hauré de tornar al migdia... Quin dia, quin dia!

sexta-feira, 26 de maio de 2006

Dous vellos

Hoxe quixen buscar ese retrinco tan querido de Castelao que me deu a ler unha vez a Silvia, porque o outro día quíxenllo declamar ao Yannick e non me lembraba ben. Encontrei o relato, con desenho e todo, e mais encontrei o que parece a páxina web de Manuel Rivas, que me queda pendente de mirar máis polo miúdo noutro momento. Reproduzo aquí o relato, magnífico. Mil grazas, Silvia!

DOUS VELLOS QUE TAMÉN TIVERON MOCEDADE

Dous vellos que tamén tiveron mocedade, que se coñeceron nun baile, que logo se casaron por amor e que viviron arnándose tolamente. Dous vellos, sempre xuntos e sempre calados, que viven escoitando o rechouchío dun xilgaro engaiolado. Sen fillos e sen amistades. Soios.

Antonte leváronlle o viático ó vello e onte morreu. A compañeira dos seus días visteuno, afeitouno e púxolle as mans en cruz.

"¡Deica logo, Eleuteiro!"Hoxe entraron catro homes e sacaron a caixa longa onde vai o morto. A vella saíu á porta da casa e, coa voz amorosa dos días de mocedade, despideuse do seu compañeiro:

-¡Deica logo, Eleuteiro!

E os veciños que acudiran ó espeutáculo taparónse as bocas e riron cos ventres. A despedida da vella foi rolando e chegou ó casino, e o "deica logo Eleuterio" xa se convirteu en motivo de risa.

Todos, todos, se riron e ninguén se decata con que delor a vella namorada chamará pola morte nesta noite de inverno.

quinta-feira, 25 de maio de 2006

Racismo diario no diario

O outro día comentábao un profesor de análise do discurso e eu doume conta algunha vez do tipo de linguaxe que utilizan nos medios de comunicación para falar da inmigración (e de tantas outras cousas). Fálannos de "avalanchas" de inmigrantes nos medios de comunicación, por citar unha das metáforas máis desafortunadas que utilizan os políticos e que os medios reproducen. Di o Priberam que unha avalancha é, no seu sentido literal, unha "grande massa de neve que rola da montanha, derrubando tudo quanto encontra na passagem". No seu sentido figurado, é unha "invasão súbita de gente ou animais", e non fai falta explicar qué significa invadir. O RAEavalancha como sinónimo de alud, que define como "gran masa de nieve que se derrumba de los montes con violencia y estrépito". Ben se ve que quen usa tales palabras para se referir a inmigrantes que chegan en grupos non implica cousa boa. Ou sexa, os inmigrantes chegan a moreas, causan violencia e derruban todo o que encontran ao seu paso. Daquela é fácil pensar (e ademais o PP axúdanos moito) que a inmigración implica naturalmente, por exemplo, roubos en chalés. Que pensar de que os xornais reproduzan, aínda que sexa en estilo indirecto, a linguaxe da extrema dereita española sen máis, como quen di que chove.

quarta-feira, 24 de maio de 2006

La Coz de Galicia en galego

Hoxe descubrín que agora La Voz de Galicia (sen link) incorpora un botón para facer a tradución automática ao galego, para quen o queira ler nesa lingua e non na orixinal, arriscándose a encontrar algún que outro erro, pero de ilusións tamén se vive.

A iniciativa é loábel, polo que implica de maior presenza do galego na rede. Porén a crúa realidade é que La Voz segue sendo un medio dirixido principalmente a galeg@s escrito practicamente na súa integridade en español. Por un lado está ben que incorporen esa opción, dá boa imaxe e tal, é mellor que nada, pero por outro lado tamén é criticábel.

Como non podía ser doutra maneira, a versión en galego non é, nin se pode configurar para ser, a opción por defecto, de maneira que quen queira ler o xornal en galego ten que acceder ao medio en español e despois clicar no botón para obter a versión en galego. En troca, sirva unha odiosa comparación para deixar en evidencia a diferenza de miras: El Periódico de Catalunya permíteche crear un perfil para que cada vez que accedas á páxina o xornal se mostre na túa lingua de preferencia, sen necesidade de pensares en que lingua o queres ler.

Se cadra non é demasiado engorroso clicar nese botón cada vez que accedes á páxina principal, ou non moito menos engorroso do que rexistrarse e criar un perfil, pero o feito ten unha importáncia simbólica nada desdeñábel: deixa o galego no lugar segundón e segundísimo que por suposto lle corresponde.

Conclusión: o desenvolvemento tecnolóxico tamén serve para que quen viña escribindo en español (xornalistas, funcionarios, profesores de universidade, etc.) cada vez teña menos motivos para non seguilo facendo. De feito, en canto me alegro moito de que a tradución automática sexa posíbel do galego ao español, non sei se no sentido contrario non terá máis inconvenientes que vantaxes (para o galego, quero dicir, non para os que non o queren usar).

Segunda crítica: non vexo por ningures agradecementos ou créditos a quen fixo ou cede o motor de tradución automática que utilizan. Digo eu que non se faría só e moito menos que non o farían os de La Voz.

quarta-feira, 17 de maio de 2006

Muji en Barcelona

Se alguén me quere facer un bon agasallo, sería boa idea que pense nas miñas marabillosas chanclas verdes sen marca, que tantas satisfaccións me deron e me seguen a dar. As pobres xa van bastante polidiñas e merecen unha xubilación xubilosa no baúl dos recordos.

As súas substitutas xa non fai falta ilas buscar a París, como tiña pensado, porque acaban de abrir unha tenda de Muji en Barcelona, en plena Rambla de Catalunya! Tamén o comenta La Flaneuse. O que non sei é se quero repetir cor ou probar outras de cor... laranxa ou branca? Ou por que non todas? Total, son ben baratas... e ben cómodas!!

Ai ai, creo que verdes xa non as hai... :(

Por certo, feliz Dia das Letras!

terça-feira, 16 de maio de 2006

OpenOffice en galego

Tamos tod*s de parabéns! En Vieiros explican que se acaba de publicar a versión en galego do OpenOffice, cousa que tamén explican na propia páxina da Xunta. O programa e o corrector xa se poden descargar de aquí.

Quebra-cabeças com a Raghida

Hoje a aula de árabe foi divertidíssima. Primeiro tivemos um exercício de correcçom normal, como tantas outras vezes. Mas na segunda hora figemos um jogo. A Ràghida tinha uma espécie de quebra-cabeças: numha peça central que tinha umha letra havia que encaixar peças que tinham palavras que começavam por essa letra e o desenho correspondente ao que significa a palavra. Depois jogámos a que um dos dous grupos dizia umha palavra e as do outro grupo tínhamos que adivinhar que significava a palavra. O qual implicava saber ler a palavra, porque nom tinham moções, e, quando o grupo contrário nom sabia, dar dicas em árabe, o qual parecia muito mais difícil antes de fazê-lo, mas resulta que com o pouco que sabemos já somos capazes de dizer muitas coisas!! Ma hada sámakat? Sámakat taskunu fil-ba'. O melhor de todo é que aprendêmos muito! E ademais ganhei umha lata de baklawa :)

sexta-feira, 12 de maio de 2006

Supremo tarado

Gosto de ficar na praia deitado,
com a cabeça no travesseiro de areia.
Olhando coxas gostosas por todo lado,
das mais lindas garotas, também das mais feias.

Porque são todas gostosas, e sereias,
pro meu olhar de supremo tarado,
tarado!

Caetano Veloso

Nedar i guardar la roba

Avui també vaig mantenir, ups, pardó, he mantingut ;) una conversa sobre la piscina. Em diuen que tinc masses energies, que sóc expansiu, i que aquest superàvit energètic l'hauria de cremar nedant. I també perquè hauria d'aprofitar l'edat que tinc, perquè després, amb quarant anys, ja es fa més difícil, tindré menys temps, tindré més compromisos...

Jo ja nedo de tant en tant. El problema és que com que no nedo molt bé haig d'anar sempre amb una persona amb qui tingui molta confiança, perquè si no m'angoixo i de vegades trago aigua, i al final més que gaudir pateixo. Ja he provat a anar a la piscina amb altres persones però no aconsegueixo relaxar-me, penso que m'ofegaré. Però em diuen que precisament és questió de pràctica, i que per condicions físiques no hauria de ser, perquè tinc bons pulmons i estic més o menys en forma. Jo crec que la clau està en el control mental, només això pot fer que el meu cos floti i es mogui amb harmonia a l'aigua.

Les roques de la Barceloneta

Avui he anat a la platja amb el J. (nom imaginari ;). La Barceloneta té gairebé la sola virtut d'existir, de ser part de la ciutat i de no tenir massa concurrència a l'abast. Tota la resta d'atributs que fan d'ella una platja (aigua, sorra, dutxes?...) no la salvaven: està bruta, està massa atiborrada, sobretot quan fa calor, i la sorra és una barreja de pols, maó i pedres.

Jo pensava que anàvem a les roques i quina surpresa quan vam anar a "les roques", però unes roques de platja artificial. Em sentia com aquesta gent de poble que vé a viure a la ciutat i no s'hi acostuma, perquè per exemple si vols ous no pots mirar a sota de les gallines a veure si n'hi ha, sinó que els has d'anar a comprar, perquè en comptes de sons hi ha soroll, perquè si et trobes amb algú segurament no l* coneixes i és possible que s'espanti si et poses a parlar amb ell* i coses per l'estil.

Doncs jo sóc de roques naturals, formades per processos geològics que feien sortir el magma a la superfície, treballades pel mar, amb mil i un forats on s'amaguen els crancs i on es queda l'aigua quan baixa la marea. Però aquestes roques no tenien res a veure: eren quadrades, branques i fetes de cement. No que siguin pitjors ni millors, però són diferents de les que jo conec.

Ho vaig passar una mica malament per a poder arribar a "la roca" del J. perquè venia amb xancles, potser per això vaig trobar aquest lloc entre grotesc i angoixant. Però en tot cas va ser una bona experiència. L'aigua estava molt transparent i podies veure tota la platja, i des d'allà el sol alluma més temps perquè està més lluny dels edificis, i s'està molt tranquil, i no se't fica la sorra al cul. Segur que hi tornaré (jo sol)! :P

quarta-feira, 26 de abril de 2006

El diario de Patricia

Estou até os putos collóns da tele!! Eu non a vexo, pero está posta todo o tempo que eu estou na casa, practicamente. Non podo máis, non podo máis, que vida esta. Calquer día me dá o soponcio.

Aínda non chegou á casa
xa puxo a televisión.
Toda canta trapallada
ela ve desde o sillón.

Ai lerilelelo…

Cando chego do traballo
xa está a tele a funcionar.
O diario de Patricia
vaime facer louquear.

Ai lerilelelo…

segunda-feira, 24 de abril de 2006

Livia and Hall 1997: 7

"One is trapped within the limits of the sayable" (Livia and Hall 1997: 7)

del desig

Els llibres sempre ens parlen. El meu amic Y. m'ha enviat avui aquestes dues citacions que ha trobat llegint al Cercas:

«Como es sabido, Schopenhauer llamó voluntad a la esencia interior e indestructible del hombre. Se trata de una fuerza ciega y sin contenido, cuya esencia consiste en la pura repetición del apetecer: somos, para Schopenhauer, un insaciable e incansable querer, y por eso estamos inevitablemente abocados al sufrimiento, porque nuestra vida consiste en desear perpetua e incansablemente sin posibilidad alguna de ver satisfecho ese deseo, que es por definición inagotable, infinito. “El corazón quiere más, quiere en exceso”, resumen unos versos de Carles Riba, “y en el don recibido se degrada”. La solución ética que Schopenhauer propone en este sombrío panorama es la renuncia a la voluntad, que es una fuente inagotable de dolor; o dicho de otro modo: se trata de abolir todos los deseos hasta lograr la ataraxia. Por su lado, Nietzsche parte de los planteamientos de Schopenhauer (a quien no en vano consideró siempre su maestro) para, dando un giro radical, acabar oponiéndose a ellos. Porque si la solución de Schopenhauer pasa por la renunciar o la eliminación de la voluntad (suponiendo que tal cosa sea posible: porque ¿cómo renunciar a la voluntad si ésta es lo que define al hombre?), la propuesta de Nietzsche es precisamente la opuesta: la afirmación de la voluntad. Para Nietzsche, al culpabilizar la voluntad Schopenhauer estaba también culpabilizando la vida, puesto que voluntad y vida se identifican, al ser aquélla la esencia de ésta. Si para Schopenhauer el mundo es esencialmente dolor, para Nietzsche el mundo es esencialmente tragedia: por mucho que ello le cause sufrimiento, el hombre, según Nietzsche, no tiene más remedio que afirmar su voluntad de vivir; es decir, no tiene más remedio que afirmar su deseo, satisfacerlo una y otra y otra vez, aunque ello le conduzca a la desesperación o a la locura.»

«Por extraño que parezca, a menudo es más fácil querer a alguien cuando las cosas le van mal que cuando le van bien, porque la felicidad del otro nos priva del sucio placer de la compasión.»

sexta-feira, 10 de março de 2006

Sexta feira de loucura

Eu pensava que nom me passavam mais estas cousas, pensava que a minha vida colhera um caminho convencional e já os planetas nom se conjuntavam mais para que eu me encontre en situações divertidas, grotescas, comprometidas ou irreais, e ademais sempre todas juntas.

Deixo as cousas em suspenso no trabalho porque me venhem buscar para ir arranjar a bicicleta à casa do Jesus (nome fictício), porque o câmbio nom está funcionando bem e quando cambio a cadeia fica enganchada entre as catalinas. Quando chego ao aparcadoiro de bicis, decato-me que deixei as chaves dos cadeados no escritório. Nom se pode um fiar nem sequer de si próprio, deixo-me as chaves e depois sempre as esqueço por aí.

Volto polas chaves e, quando estava já a ponto de chegar à porta, penso, por um acaso, que dado que já é tarde e que vou ir longe, por que caralho nom recolho todo, desligo o computador e dou por terminado o dia de trabalho. Sobretudo porque creio aliás que nom me restava nada importante a fazer... Enfim, volto ao escritório e baixo, finalmente, com as chaves e a mochila.

Fomos com a bici a casa do Jesus, que tentou arranjar o tema do câmbio, sem éxito (só me pudo recomendar umha maneira judiciosa de cambiar), mas em troca convidou-me a uma ceia fabulosa, tudo improvisado mas riquíssimo. A ceia e a boa conversa que mantivemos durante e antes dela deverom ser o único normal dessa noite.

Acabada a ceia, baixamos com a bici, eu para ir-me e ele para abrir-me o portal, que de noite fica fechado. No portal, já a ponto de ir-me, reparo que deixei o telemóvel arriba a carregar e Jesus sobe buscar-mo. Quando ele baixa, eu vou-me e, sem fazer nada nem tocar ao câmbio nem a nada, a cadeia engancha-se-me entre as catalinas, sendo assim o Jesus testemunha do meu infeliz infortúnio com esta bici, e pudo comprovar que nom é culpa minha...

Tentamos colocar de novo a cadeia no seu lugar, ali no passeio, mas desta vez enganchou-se a conciência e só com a minha chave nom dá. Entom decidimos subir de novo para usar as suas ferramentas. Mas indo no elevador, resulta que fica parado entre o primeiro e o segundo andar. Ali, atrapados!! Como nos filmes, sorte que nengum dos dous estava encinto huas huas e sorte que tínhamos o telemóvel carregado connosco.

Fazemos soar a alarma mas nengum vizinho nos acode. Tivemos que chamar um vizinho doutro edifício, amigo do Jesus (nome fictício, insisto), que nos vinhesse ajudar, e também os bombeiros. Afinal chegou o amigo antes e depois de acordar um par de vizinhos, que tinham as chaves que abrem a porta do elevador desde fora, conseguiu tirar-nos daquela gaiola subrealista.

Aí, subimos ao piso dele, arranjamos a bicicleta com muito esforço e entom já sim que pudem marchar. Ficaria aí a cousa? Pois nom, porque ao fechar a porta tras de si para baixar comigo novamente e abrir-me o portal, di o Jesus: "Merda, deixei as chaves dentro!!" E aí eu pensei, "Nem ele pode entrar na casa, nem eu podo saír polo portal. Isto nom me pode estar passando". Mas como se o poder performativo das palavras pudesse vencer a fatalidade, dixem-lhe "Boh, que ias esquecer as chaves, tes que tê-las no bolso do pantalom". E certamente, ali estavam. Ai Jesus, que empanada temos!!

Mas ainda nom acabou aí o dia, porque chegando ao Raval, de caminho à casa de quem me convidara a cear também, para-me a polícia para me registrarem a mochila à procura de garrafas ou copos. Tenho pinta de fazer a garrafada eu, com esta barba toda arranjadinha?

Essa noite queimárom vários contentores do lixo e os mossos d'esquadra andárom aos tiros com a moçada que fijo a garrafada na Rambla do Raval. Parece que íam as grilheiras cheias. Comparado com isso, as minhas calamidades pessoais ficam em nada, mas ainda assim som as MINHAS CALAMIDADES.