xancles

Ja feia temps que volia anar a la botiga Muji per a comprar un pareill de xancles com les que ja tinc. Ai, són tan còmodes... Avui he sortit de casa tan tranquil, i ja anava pel carril del mig en la bici, quan veig que se'm cau una xancla. Se m'havia trencat! Amb un taxi darrere, un bus al costat i la resta de cotxes passant per l'esquerra, i jo amb um peu descalç en el pedal.

Llavors he decidit de passar primer per Muji per a comprar-me'n un par de noves per fi. Quan hi arribo, allà lluny a la Rambla de Catalunya, veig que fins les 11 no obren. Clar, com se m'havia pogut acudir a mí que potser obrien a una hora normal, jo que sé, per exemple les 10. Doncs no. Llavors torno a casa i de camí vaig pensant, Ah, mira per on, a més m'havia oblidat el llibre de l'Amor, així que tant millor que hagi de tornar a casa, així agafo el llibre de l'Amor i unes xancles noves, que amb aquesta xancla i mitja i l'altra mitja penjant no puc anar per la vida. Així doncs, he pujat i he baixant i m'he anat a la feina.

Però quan ja arribava a la facultat en la bici amb les xancles, mecagonlaputa! El llibre de l'Amor! Me l'havia deixat a casa. Hi hauré de tornar al migdia... Quin dia, quin dia!

Dous vellos

Hoxe quixen buscar ese retrinco tan querido de Castelao que me deu a ler unha vez a Silvia, porque o outro día quíxenllo declamar ao Yannick e non me lembraba ben. Encontrei o relato, con desenho e todo, e mais encontrei o que parece a páxina web de Manuel Rivas, que me queda pendente de mirar máis polo miúdo noutro momento. Reproduzo aquí o relato, magnífico. Mil grazas, Silvia!

DOUS VELLOS QUE TAMÉN TIVERON MOCEDADE

Dous vellos que tamén tiveron mocedade, que se coñeceron nun baile, que logo se casaron por amor e que viviron arnándose tolamente. Dous vellos, sempre xuntos e sempre calados, que viven escoitando o rechouchío dun xilgaro engaiolado. Sen fillos e sen amistades. Soios.

Antonte leváronlle o viático ó vello e onte morreu. A compañeira dos seus días visteuno, afeitouno e púxolle as mans en cruz.

"¡Deica logo, Eleuteiro!"Hoxe entraron catro homes e sacaron a caixa longa onde vai o morto. A vella saíu á porta da casa e, coa voz amorosa dos días de mocedade, despideuse do seu compañeiro:

-¡Deica logo, Eleuteiro!

E os veciños que acudiran ó espeutáculo taparónse as bocas e riron cos ventres. A despedida da vella foi rolando e chegou ó casino, e o "deica logo Eleuterio" xa se convirteu en motivo de risa.

Todos, todos, se riron e ninguén se decata con que delor a vella namorada chamará pola morte nesta noite de inverno.

Racismo diario no diario

O outro día comentábao un profesor de análise do discurso e eu doume conta algunha vez do tipo de linguaxe que utilizan nos medios de comunicación para falar da inmigración (e de tantas outras cousas). Fálannos de "avalanchas" de inmigrantes nos medios de comunicación, por citar unha das metáforas máis desafortunadas que utilizan os políticos e que os medios reproducen. Di o Priberam que unha avalancha é, no seu sentido literal, unha "grande massa de neve que rola da montanha, derrubando tudo quanto encontra na passagem". No seu sentido figurado, é unha "invasão súbita de gente ou animais", e non fai falta explicar qué significa invadir. O RAE dá avalancha como sinónimo de alud, que define como "gran masa de nieve que se derrumba de los montes con violencia y estrépito". Ben se ve que quen usa tales palabras para se referir a inmigrantes que chegan en grupos non implica cousa boa. Ou sexa, os inmigrantes chegan a moreas, causan violencia e derruban todo o que encontran ao seu paso. Daquela é fácil pensar (e ademais o PP axúdanos moito) que a inmigración implica naturalmente, por exemplo, roubos en chalés. Que pensar de que os xornais reproduzan, aínda que sexa en estilo indirecto, a linguaxe da extrema dereita española sen máis, como quen di que chove.

La Coz de Galicia en galego

Hoxe descubrín que agora La Voz de Galicia (sen link) incorpora un botón para facer a tradución automática ao galego, para quen o queira ler nesa lingua e non na orixinal, arriscándose a encontrar algún que outro erro, pero de ilusións tamén se vive.

A iniciativa é loábel, polo que implica de maior presenza do galego na rede. Porén a crúa realidade é que La Voz segue sendo un medio dirixido principalmente a galeg@s escrito practicamente na súa integridade en español. Por un lado está ben que incorporen esa opción, dá boa imaxe e tal, é mellor que nada, pero por outro lado tamén é criticábel.

Como non podía ser doutra maneira, a versión en galego non é, nin se pode configurar para ser, a opción por defecto, de maneira que quen queira ler o xornal en galego ten que acceder ao medio en español e despois clicar no botón para obter a versión en galego. En troca, sirva unha odiosa comparación para deixar en evidencia a diferenza de miras: El Periódico de Catalunya permíteche crear un perfil para que cada vez que accedas á páxina o xornal se mostre na túa lingua de preferencia, sen necesidade de pensares en que lingua o queres ler.

Se cadra non é demasiado engorroso clicar nese botón cada vez que accedes á páxina principal, ou non moito menos engorroso do que rexistrarse e criar un perfil, pero o feito ten unha importáncia simbólica nada desdeñábel: deixa o galego no lugar segundón e segundísimo que por suposto lle corresponde.

Conclusión: o desenvolvemento tecnolóxico tamén serve para que quen viña escribindo en español (xornalistas, funcionarios, profesores de universidade, etc.) cada vez teña menos motivos para non seguilo facendo. De feito, en canto me alegro moito de que a tradución automática sexa posíbel do galego ao español, non sei se no sentido contrario non terá máis inconvenientes que vantaxes (para o galego, quero dicir, non para os que non o queren usar).

Segunda crítica: non vexo por ningures agradecementos ou créditos a quen fixo ou cede o motor de tradución automática que utilizan. Digo eu que non se faría só e moito menos que non o farían os de La Voz.

Muji en Barcelona

Se alguén me quere facer un bon agasallo, sería boa idea que pense nas miñas marabillosas chanclas verdes sen marca, que tantas satisfaccións me deron e me seguen a dar. As pobres xa van bastante polidiñas e merecen unha xubilación xubilosa no baúl dos recordos.

As súas substitutas xa non fai falta ilas buscar a París, como tiña pensado, porque acaban de abrir unha tenda de Muji en Barcelona, en plena Rambla de Catalunya! Tamén o comenta La Flaneuse. O que non sei é se quero repetir cor ou probar outras de cor... laranxa ou branca? Ou por que non todas? Total, son ben baratas... e ben cómodas!!

Ai ai, creo que verdes xa non as hai... :(

Por certo, feliz Dia das Letras!

OpenOffice en galego

Tamos tod*s de parabéns! En Vieiros explican que se acaba de publicar a versión en galego do OpenOffice, cousa que tamén explican na propia páxina da Xunta. O programa e o corrector xa se poden descargar de aquí.

Quebra-cabeças com a Raghida

Hoje a aula de árabe foi divertidíssima. Primeiro tivemos um exercício de correcçom normal, como tantas outras vezes. Mas na segunda hora figemos um jogo. A Ràghida tinha uma espécie de quebra-cabeças: numha peça central que tinha umha letra havia que encaixar peças que tinham palavras que começavam por essa letra e o desenho correspondente ao que significa a palavra. Depois jogámos a que um dos dous grupos dizia umha palavra e as do outro grupo tínhamos que adivinhar que significava a palavra. O qual implicava saber ler a palavra, porque nom tinham moções, e, quando o grupo contrário nom sabia, dar dicas em árabe, o qual parecia muito mais difícil antes de fazê-lo, mas resulta que com o pouco que sabemos já somos capazes de dizer muitas coisas!! Ma hada sámakat? Sámakat taskunu fil-ba'. O melhor de todo é que aprendêmos muito! E ademais ganhei umha lata de baklawa :)

Supremo tarado

Gosto de ficar na praia deitado,
com a cabeça no travesseiro de areia.
Olhando coxas gostosas por todo lado,
das mais lindas garotas, também das mais feias.

Porque são todas gostosas, e sereias,
pro meu olhar de supremo tarado,
tarado!

Caetano Veloso

Nedar i guardar la roba

Avui també vaig mantenir, ups, pardó, he mantingut ;) una conversa sobre la piscina. Em diuen que tinc masses energies, que sóc expansiu, i que aquest superàvit energètic l'hauria de cremar nedant. I també perquè hauria d'aprofitar l'edat que tinc, perquè després, amb quarant anys, ja es fa més difícil, tindré menys temps, tindré més compromisos...

Jo ja nedo de tant en tant. El problema és que com que no nedo molt bé haig d'anar sempre amb una persona amb qui tingui molta confiança, perquè si no m'angoixo i de vegades trago aigua, i al final més que gaudir pateixo. Ja he provat a anar a la piscina amb altres persones però no aconsegueixo relaxar-me, penso que m'ofegaré. Però em diuen que precisament és questió de pràctica, i que per condicions físiques no hauria de ser, perquè tinc bons pulmons i estic més o menys en forma. Jo crec que la clau està en el control mental, només això pot fer que el meu cos floti i es mogui amb harmonia a l'aigua.

Les roques de la Barceloneta

Avui he anat a la platja amb el J. (nom imaginari ;). La Barceloneta té gairebé la sola virtut d'existir, de ser part de la ciutat i de no tenir massa concurrència a l'abast. Tota la resta d'atributs que fan d'ella una platja (aigua, sorra, dutxes?...) no la salvaven: està bruta, està massa atiborrada, sobretot quan fa calor, i la sorra és una barreja de pols, maó i pedres.

Jo pensava que anàvem a les roques i quina surpresa quan vam anar a "les roques", però unes roques de platja artificial. Em sentia com aquesta gent de poble que vé a viure a la ciutat i no s'hi acostuma, perquè per exemple si vols ous no pots mirar a sota de les gallines a veure si n'hi ha, sinó que els has d'anar a comprar, perquè en comptes de sons hi ha soroll, perquè si et trobes amb algú segurament no l* coneixes i és possible que s'espanti si et poses a parlar amb ell* i coses per l'estil.

Doncs jo sóc de roques naturals, formades per processos geològics que feien sortir el magma a la superfície, treballades pel mar, amb mil i un forats on s'amaguen els crancs i on es queda l'aigua quan baixa la marea. Però aquestes roques no tenien res a veure: eren quadrades, branques i fetes de cement. No que siguin pitjors ni millors, però són diferents de les que jo conec.

Ho vaig passar una mica malament per a poder arribar a "la roca" del J. perquè venia amb xancles, potser per això vaig trobar aquest lloc entre grotesc i angoixant. Però en tot cas va ser una bona experiència. L'aigua estava molt transparent i podies veure tota la platja, i des d'allà el sol alluma més temps perquè està més lluny dels edificis, i s'està molt tranquil, i no se't fica la sorra al cul. Segur que hi tornaré (jo sol)! :P